Rozdział 7

HASZTAG NA TT #OMTWff

Wczorajszego wieczoru wróciłem po nie udanych odwiedzinach od rodziny do domu całkowicie zdołowany, przytłoczony myślami. Znowu zapragnąłem mieć normalną kochającą spokojną rodzinne. Pięcioletnie dziecko wiodące beztroskie życie nie znające oblicza ciemnej strony życia. Dom pełen miłości, wspólne kolecie przy rodzinnym stole. Chciałbym im tak bardzo wybaczyć te stracone lata, ale nie potrafię zapomnieć tych okropnych scen przed oczyma. To tak jakby porzucić cząstkę samego siebie.

Wszedłem na piąte piętro bloku ciesząc się jak głupie dziecko, że dziewczyna nie mieszka na ostatnim piętrze. Byłem zdołowany, ale gdy tylko Bethani do mnie napisała czarne chmury w net się oddaliły zastępując coś w rodzaju małego słoneczka. Przypomniałem sobie jej słowa „Ty mi pomagasz i wiesz co ? Też ci pomogę”. Delikatnie się uśmiechnąłem. Cieszę się, że spotkałem na swojej drodze kogoś takiego. Kogoś kto może mi pomoże zwalczyć moją przeszłość. Moją wewnętrzną walkę.

Podeszłemu i zadzwoniłem dzwonkiem. Nie minęła nawet minuta jak za drzwi wyłoniła się brązowa czuprynka.

- Dwadzieścia trzy złote poproszę – uśmiechnąłem się

- Em.. nie zamawiałam pizzy

- Na pewno ? – spojrzałem na numer mieszkania – ulica Piaszczysta jak się nie mylę?

- Zgadza się, ale nie..

- No cóż będę zmuszony ją zwrócić z powrotem, a jest strasznie zimno – zamilkłem, lecz po chwili dodałem – Na pewno pani nie chce ? – zaśmiała się – Wiesz jednam dam ci ją, bo inaczej trafi do kosza

- To dozwolone ? – wciąż nie przestawała się śmiać. Szczerze mówiąc strasznie polubiłem jej zaraźliwy śmiech, który powodował u mnie błogi spokój – Możesz rozdawać pizze za darmo?

- Nie – pokiwałem głową przecząco – pewnie mnie wyrzucą, ale muszę ci w tajemnicy powiedzieć, że jest to beznadziejna praca. Proszę – podałem jej pudełko – z dodatkowym serem – kiedy miała wziąć pudełko bardzo nie ładnie jej zabrałem – Chwileczkę. Opakowanie jest gorące może wniosę je do mieszkania.

- Czy ty mnie podrywasz ? – ponownie jej śmiech wypełnił cały korytarz

- A co ? Nie udało mi się prawda ? Wiedziałem, że pomysł z udaniem dostawcy pizzy nie wypali– udałem zawiedzionego

- Wejdź James – otworzyła szerzej drzwi tak bym mógł wejść do środka – więc z czym masz tą pyszną pizze ?

- Dodatkowy ser jak już wcześniej wspomniałem, kurczak, pieczarki, kukurydza i peperoni. Gdzie postawić ?

To był mój pierwszy raz, kiedy wszedłem do jej mieszkania. Salon był połączony razem z kuchnią, oddzielony jedynie szklanym blatem. Wszystko było w kolorze jasnego brązu i czystą bielą komponującą się wzajemnie. Było mało miejsca, ponieważ małe pomieszczenie były przepełnione przeróżnymi rzeczami co stanowiło przytulniejszą atmosferę, a wiszące w ramce zdjęcia dodawały całości większego kontrastu. Zgodnie z zaleceniami postawiłem pizze na szklanym stoliku do herbaty.

- Skąd wiedziałeś, że jest to moja ulubiona pizza ? – postawiła dwa talerzyki na stole i usiadła koło mnie na kanapie zdecydowanie zbyt blisko, bo po moim ciele przeszły ciarki

- Strzelałem. Ale tak między nami jest to też moja ulubiona pizza –  dostałem od niej kuksańca

Otworzyłem pudełko, a po pomieszczeniu rozległ się zapach pysznej pizzy, który uwielbiałem. Rozdałem po jednym kawałku dla każdego. Wziąłem jeden malutki kęs

 - Dobra prawda ?

- Wyśmienita – mruknęła walcząc z ciągnącym się serem – nigdy jeszcze tak dobrej pizzy nie jadłam. Gdzie ją zamówiłeś ?

- Mam swoje tajne sposoby – zaśmiałem się w skutek czego dostałem od dziewczyny drugiego kuksańca – a to za co ? – nie odpowiedziała wzruszyła tylko ramionami i lekko się uśmiechnęła powracając do dalszego konsumowania – Mój dobry kolega pracuje w pizzerii i zrobił dla mnie specjalne zamówienie

- Muszę poznać tego kolegę. Muszę mu osobiście powiedzieć, że to jest najlepsza pizza jaką kiedykolwiek jadłam! – mówiła to z pełnym ustami

- Jeśli chcesz możemy się z nim spotkać w sobotę ma wolne – kiwnęła tylko głową na tak zbyt bardzo pochłonięta pizzą

- James ? – postawiła talerzyk

- Hmm.. ? – spojrzałem na jej śliczne czekoladowe oczka, które mogły zahipnotyzować każdego, a szczególności mnie.

Przepełniłem się myślami jak to jest mieć kogoś na kim będzie mi zależeć? Nigdy tego nie doświadczyłem. Dziewczyny były dla mnie tylko zabawkami, które zaspokajały mój gniew. Moją wewnętrzną walkę pozwalając mi to wszystko maskować. Były tylko jedynie po to, żeby uświadomić mi coś czego sam do tej pory nie wiem. Wiec jak to jest mieć takiego kogoś, kto powie ci swoje uczucia, ze nawet mógłbyś skoczyć dla tego kogoś w ogień?

Jak to jest być kochanym ?

- Bo wiesz przez dłuższą chwilę zastanawiałam się dlaczego masz ten pierścionek na ręku – wskazała na moją bladą rękę

Cholera ! Za wszelką cenę chciałem unikać tej rozmowy. Nie chciałem, żeby wiedziała o tym co robie, gdzie jeżdżę, jakie jest moje życie i co mnie skusiło do takiego trybu życia. Naprawdę sam siebie zaskoczyłem faktem tym, że nie chce jej o tym powiedzieć. Bałem się. A może bałem się, że jednak ona może tego wszystkiego nie zaakceptować ?

Czy bałem się odrzucenia z jej strony?

Jak mogłaby na to zareagować? Spojrzałem na pierścień, który znajdował się na prawej ręce na palcu serdecznym. No oczu miał wygrawerowany wizerunek herbu. Okręciłem go parę razy w jedną stronę potem w drugą. Milczeliśmy obydwoje. Nie było już wyjścia z tej sytuacji musiałem jej powiedzieć.

- Służę w armii – zachłysnęła się własną śliną –to jest taki nasz symbol wyróżnienia. Trzy dni temu wróciłem i jestem teraz na przepustce

Patrzyłem na nią smutnymi oczami tym samym podziwiając jej spokój i opanowanie. Zdziwiłem się, że z taką łatwością to przyjęła. Faktycznie nie znałem jej. To tak jak z książkami. Większość ludzi ocenia je po oładkach nawet nie czytając wstępu, lub wielu wierzy krytykom i tylko garstka ludzi poznaje naszą treść. Możliwe też, że nie miała już siły na jakiekolwiek kłótnie. Rozumiałem cisze pomiędzy nami, która wypełniła się zbyt szybko. Potrzebowaliśmy pomyśleć na spokojnie.

Ale coś mi się nie podobało. Milczenie było nieznośnie, a ja musiałem poznać co o tym myśli. Nic nie mogę zrobić. Nic.

Cisza.

- Powinienem chyba już pójść – wstałem i przeprasowałem lekko swoje spodnie racami mając nadzieje, że to pomoże w jakiś sposób przeprasować je

- Zostań – chwyciła mnie tak jak by odebrali jej swoją ulubioną zabawkę, a ona nie chciała jej za wszelką cenę oddać – Nie zostawiaj mnie teraz! Możesz mi to wszystko wyjaśnić ?! – popatrzyła się do góry. Zobaczyłem jej oczy. Nie spoglądałem w jej tęczówki, ale spoglądałem w jej głąb duszy. Zdecydowanie wyrażały ból i smutek. Czy w jej oczach pojawiły się łzy?

- Dobrze – odparłem – Zostanę tak długo jak będziesz tego chciała – usiadłem z powrotem na kanapę

_________________________________________________

Wiem, że rozdział nie jest w miarę dobry, ale następne będą ciekawe. Moim zdaniem.

Wiec jak co sobotę dodaje rozdziały wiec do następnej soboty. Paa..

Rozdział 6

Usłyszałem delikatne stukanie, któro dochodziło z lewej strony. Odkręciłem się. Po szybie rozpoczął się zacięty wyścig kropel. Teraz na ulicy każdy biegał by tylko nie zmoknąć. Mogę się założyć, że za małą chwileczce już nikogo nie będzie, a deszcz będzie miał wolną przestrzeń.

- Jedziemy ? – Odparłem spoglądając na dziewczynę

Bethani popatrzyła się na mnie szokowana jak by nie dowierzała w moje słowa.

- Pada..

- W samochodzie mam parasol. Pójdę po niego – zaśmiałem się pod nosem i wyszedłem z restauracji

Zanim dobiegłem do auta byłem już dość wystarczająco mokry. Na dodatek  nie mogłem nigdzie znaleźć swoich kluczy od samochodu. Znalazłem je dopiero, gdy szukałem w tylniej kieszeni spodni. Wyciągnąłem z bagażnika czarną parasolkę i rozłożyłem. Tym razem nie spieszyłem się z dotarciem do budynku. Bethani już stała na zewnątrz pod malutkim zadaszeniem.

- Hm.. cóż chyba zostaniesz moim służącym. Wiec musisz jeszcze skoczyć po coś do picia, bo usycham

- Z pomocnej dłoni stałem się służącym czy coś mnie kochaniutka ominęło? – zaśmiałem się – Choć – pokazałem swoją zgiętą na wpół łokieć, który chwyciła.

- Jaki dżentelmen z ciebie – ruszyliśmy – Wiesz kocham jak pada deszcz. Kiedy krople deszczu pukają o szybę lub parapet. Wtedy mogę spać i o niczym nie myśleć, albo przeciwnie rozmyślać o swoim całym pieprzonym życiu.

Nie odpowiedziałem na to zamiast to szliśmy w ciszy jak i w ciszy siedliśmy do auta. Krople deszczu pukały o blachę. Chwile pomyślałem wsłuchując się w każdą kropelkę i stwierdziłem, że już wiem o czym mówiła Bthani. Pogrążenie w marzeniach. Tam gdzie nic złego nie może się stać. Gdzie tylko jesteś ty i to co chcesz, żeby się tam znalazło. Stukot deszczu był w rodzaju przejściu do tego świata. Świata pięknego, bez zupełnie żadnych problemów. Gdy byłem mniejszy często i gęsto marzyłem. Chciałem tylko uwolnić się od pieprzonych problemów, ale z każdym dniem dorastania stawałem się kurewsko niegrzecznym chłopakiem zapominającym o tym. Nie interesowało mnie nic.

Spojrzałem na dziewczynę. Uśmiechnąłem się z niewiadomych przyczyn. Przez krótką chwile pomyślałem, że dobrze, że jest razem ze mną. Tak bardzo chciałbym ją w tej chwili dotknąć. Szybko jak to możliwe rozwiałem tą myśl. To nie było w moim stylu – a może tylko tak mi się zdawało ?

***

W chwili, w której postanowiłem przekroczyć furtkę nie spodziewałem się tego, że tutaj kiedyś jeszcze wrócę. Po odwiezieniu Bethani musiałem wrócić. Byłem tu dzisiaj, nawet przed nim uciekałem. Wiem, że źle robiłem, ale mała cząstka mnie musiała i która się strasznie kłóciła z tą, żebym tutaj nie zaglądał.

Stałem pod starym, małym domem, który można zaliczyć do tych jeszcze z lat siedemdziesiątych, który niezbyt ładnie się komponował z tymi teraz tu stojącymi nowoczesnymi obiektami. Choć stał obok domu, który był całkowicie zrujnowany. Popatrzyłem na niego. Po moim ciele przeszły ciarki, a w mojej głowie usłyszałem syreny straży pożarnej. Oddychałem głębiej i dość głośno. Nie mogłem sobie pozwolić na to, żeby to mnie doścignęło. Ta przeszłość.

Natychmiast wybudziłem się z tego stanu.

Teraz zastanawiałem się, czy zapukać w brązowe drzwi czy też wejść do niczego. To był mój dom rodziny, w którym teraz rodzice mieszkają. Nie przychodziłem tutaj często, gdyż relacje z nimi są dość nietypowe i graniczą się z normalnością, ale kiedyś muszę ich w końcu odwiedzić. Skrzywdzili mnie i to bardzo, ale wciąż są moimi rodzicami do, których w środku żywiłem jakiś minimalny szacunek, choć nie okazywałem im tego.

Zdecydowałem się, że będzie mi łatwiej zadzwonić dzwonkiem i poczekać jak ktoś otworzy mi drzwi, a jeśli nie to pójdę poszukać w schowku na kluczę, który znajdował się na tyłach domu. Zadzwoniłem dwa razy. Dokładnie po 6 sekundach otworzyły się, a ja zobaczyłem swojego ojca całkiem pijanego, który ledwie co stał na nogach ubrany w jakieś pobrudzone ubrania. Gdy byłem młodszy wstydziłem się go, ale jeszcze bardziej bałem się. Straszne mnie gnębił, że nikim w życiu nie zostanę i będę musiał ich utrzymywać.

- Cześć tato – wychrypiałem, gdyż zaschło mi w gardle od stresu

- Kogo nam świat przybłąkał? Eliza twój kochany syn wrócił ze światów! – poszedł w głąb domu.

Postanowiłem za nim pójść karcąc się w środku czemu tu przyszedłem. Do mojego nosa dotarły nie smakowite zapachy. Czułem dym papierosów i woń taniego alkoholu z połączeniem zupy kalafiorowej. Nie był to przyjemne.

- Chcesz do nas z powrotem wrócić ? – usiadł na swojej kanapie, na której często przesiadywał – Tyle, że będziesz musiał płacić za rachunki kochany. Nie myśl sobie, że będziemy cię utrzymywać. – wziął do ręki paczkę Viceroy’nów * - Mówiłem ci, że z nami będzie ci o wiele lepiej.

Nie wiedzieli, że służę w wojsku, narażając się każdego pieprzonego dnia ratując obce życie, gdyż oni siedzieli w tym zaśmierdźiałym domu pijać to gówno, które odebrało mi ich i pozwoliło na spokojne dzieciństwo.

- Synku jak się masz kochanie moje – rodzicielka wyszła z kuchni od razu przytulając się do mnie. Od niej też było czuć alkohol.

- Witaj. Widzę, że dobrze się trzymacie, wiec chyba już powinienem iść – starałem się wypowiedzieć to tak precyzyjnie, żeby wydawało się, że muszę gdzieś szybko wyjść lecz to wyszło jak „Mam was już dość po co tutaj do chuja  wracałem. Nic się nie zmieniło. Dalej to chlejecie.”

- Nie zostaniesz ? Zrobiłam twoją ulubioną zupę. Nie skosztujesz ?

W tym momencie po pomieszczeniu rozbiegł się dźwięk dzwonka mojej komórki sygnalizując esemesa. Wybawienie! Dzięki ci Boże, że jeszcze mnie kochasz !

- Wybaczcie chyba już powinienem pójść – pożegnałem się i wyszyłem rozczarowany.

Czego się spodziewałem, że przyjmą mnie z powrotem, że już nie siedzą i nie sączą tej cieczy? Byłem głupi i naiwny, że przez parę sekund tak myślałem!

Wsiadłem do samochodu wkładając kluczyki w stacyjce. Uderzyłem pięścią w kierownice tym samym uruchamiając klakson w aucie. Cholera ! Byłem na siebie wciekły.

* Viceroy – odmiana papierosów

 ______________________________________

Szczerze mówiąc to nie za bardzo mi się jakoś podoba ten rozdział, ale nie jest aż chyba taki zły jak myślę co ?

Miałabym do was ogromną proźbe moglibyście jakoś to ff rozpowiedzieć.. nw komuś polecić czy coś? To dla mnie naprawdę dużo znaczy i z całego serduszka dziękuję osobie która to uczyni.

Następny rozdział w następną Niedzielę. Do zobaczenia

Rozdział 5

W samochodzie było czuć ostry zapach wanilii - kobiece perfumy. Stałem na przedmieściach i wpatrywałem się w jeden praktycznie opustoszały dom. Dokładnie wiedziałem do kogo on należy. Chciałem podjechać bliżej mieszkania i tam wejść, ale nie mogłem. Nie w tej chwili. Muszę poczekać. Pomyślałem.

Po prawej ręce przeszedł mnie zimny dreszcz spowodowany dotknięciem czegoś zimnego. Spojrzałem się w stronę dziewczyny. Uśmiechnęła się mimowolnie widząc na mojej twarzy zdenerwowanie oraz smutek. Chciałem zrobić to samo, ale coś blokowało moje ruchy. Możliwe, że to jej ręka spoczywająca na mojej działała w taki sposób.

- Czemu nie ruszasz ? Masz zielone. – popatrzyłem się w stronę sygnalizacji świetnej, a następnie w lusterko patrząc czy oby na pewno nikogo za nami nie ma. Nie ruszyłem staliśmy nadal w tym samym miejscu co 3 minuty przedtem. – James ?

- Tak ? – popatrzyłem znowu w ten sama budynek, który można zaliczyć do tych jeszcze z lat siedemdziesiątych

- Jesteś jakiś nie obecny. Co jest ?

- Nic – odparłem krótko – Przepraszam – wrzuciłem bieg, a auto ruszyło do przodu

Mijając dom ostatni raz spojrzałem na niego powodując wspomnienia z ubiegłych lat. Nacisnąłem pedał gazu myśląc tym samym, że tak ucieknę przed tym wszystkim. Zwolniłem dopiero w tedy, kiedy wjechaliśmy w głąb miasta, również w tedy, gdy zobaczyłem na twarzy  Bethani przerażenie spowodowane zbyt szybką jazdą. Znowu ją przeprosiłem zupełnie nie wiedząc, dlaczego to robiłem. Włączyłem radio, a gdy tylko usłyszeliśmy pierwsze nuty piosenki, którą uwielbiałem dziewczyna przełączyła na inną stację. Nic nie powiedziałem, gdy tylko zobaczyłem na jej twarzy uśmiech. Zbyt bardzo uwielbiałem to, żeby przeze mnie w tak szybki sposób miał on zniknąć jak się on pojawił.

- Wiec Romeo pięknych dziewczyn – poprawiła się na siedzeniu – gdzie my tak w ogóle jedziemy ? Wiem, że zaczynam nowe życie, ale nie chce tego nowego rozdziału zacząć w sposób nie wiedzący

- Mam plan – tym razem zdołałem się na uśmiech w jej stronę

- Znam już twoje plany. One są – zaczęła śmiesznie machać rękami co u mnie spowodowało jeszcze większy śmiech – Są… jak by to ująć. Nienormalne

- I mówi to dziewczyna, która zgadza się z tymi planami

- Chce cię tylko lepiej poznać. Chyba to nic złego. – kontem oka zobaczyłem, że odwróciła się w moją stronę. Chciałem na nią spojrzeć, ale jadące przede mną samochodu powodowały, że teraz na nich musiałem się skupić. – Prawda ?

- Prawda – zawtórowałem

Zająłem wolne i zarazem ostatnie miejsce koło czarnego Jeep’a parkując bezpiecznie niedaleko miejsca, do którego mieliśmy pójść. Zgasiłem silnik w samochodzie i wyciągnąłem kluczyki ze stacyjki. Nie wyczuwałem od Bethani żadnego spięcia co bardziej mnie przekonało mnie do dziewczyny.

- Poważnie ? Kawiarnia – spojrzała w szyld z napisem „Kawiarnia u Bethani” – To jakiś pieprzony żart James ? – wyrzuciła ręce w powietrze w geście podania.

- Nie..- zaśmiałem się głośno – Wiec idziemy Bethani do Bethani ?

- Mówił ci już ktoś, że jesteś pieprzonym gościem, który ma naprawdę pieprzone żarty jak on sam ? – zaczęła iść w stronę budynku

- Ał..- dotknąłem się w okolicy serca – zraniłaś moje ego, nie wspominając już o moim sercu, które cierpi – przepuściłem ją w progu.

W środku było bardzo przytulnie, a żywe kolory powodowały bardzo ciepłą atmosferę. Wziąłem kartę z brązowego barku otoczony dużą ilością alkoholu, na który miałem ochotę, ale szybko się skarciłem prowadziłem przecież samochód. Prześlijmy przez pół Sali i siedliśmy naprzeciw dużego okna od strony ulicy, która cała była zatłoczona od spieszących się ludzi. Byłem ciekawy, gdzie im się śpieszy. Życie to tylko chwila, gdzie nie trzeba się spieszyć za nie wiadomo czym. Niczego przecież nie możemy być pewni. Nie wiemy co będzie ze tydzień, za miesiąc, za rok. Dlatego trzeba żyć chwilą i cieszyć się nią, a nie ją przemijać w pośpiechu.

Siedliśmy naprzeciw siebie. Podałem Bethani kartę. Przeleciałem palcami od góry do dołu szukając odpowiedniego dania. Razem postawiliśmy na dokładnie to samo jedzenie – frytki z kurczakiem – odpowiednie danie pomyślałem, kiedy kelnerka odchodziła z zamówieniem. W całkowitej ciszy błądziliśmy po całej sali wzrokiem ilustrując stan restauracji. Szczególną uwagę przyciągną stół bilardowy, który spowodował przypływ dawnych czasów.

- Strzel w tą zieloną po swojej prawej stronie ! – Daniel za bardzo wczuwał się w role doradcy życiowego w sprawie gry.

Chciał wygrać i zdobyć swój szmal, zresztą nie tylko on tak myślał dzisiejszej nocy. Dobrze wiedziałem co robić , i w którą bile trafić, żeby dupek Nash nie zgarną mojej słodkiej wygranej. Grałem z różnymi typami, może i nawet gangsterami o laski, które się puszczały w każdym wolnym czasie. Laska opierająca się o gruby filar zacięcie kibicowała nam obydwu. Dla niej nie było to kto wygra, dla niej liczyło się tylko jedno. Wygrany zrobi z brunetką to i owo.

Staranie się przygotowałem i strzeliłem w zieloną kule, tak jak Daniel wcześniej podpowiadał.

- Pieprzony dupku to był zły ruch. Wiesz o tym ?

Nie zupełnie zły jedno takie zagranie, a poprowadzi mnie ku zwycięstwa. Niech wierzy, że może wygrać. Zresztą często i gęsto przychodziłem i zazwyczaj wygrywałem. Dlatego nosiłem ksywę niezwyciężony James.

- Pieprz się Nash – warknąłem dość ostro. Chyba chciałem go zdenerwować.

Na końcu gry Nash po swojej oczywiście przegranej tak się wciekł, ze na Sali zrobiła się nie przyjemna sytuacja. Rzuciliśmy kijki i zaczęliśmy się dość mocno szamotać. Dopiero po kilku minutach przerodziło się w wielką bójkę na pieści. Obydwoje trafiliśmy do szpitala przy tym ciągnąć za sobą parę osób. Oczywiście mięliśmy przestani na policji, ale laska była mój.

- James, James ej.. słyszysz mnie – Bethani powrotem z sprowadziła mnie na ziemie z krainy przeszłości

- Tak ? – odcknołem się orientując się, gdzie dokładnie teraz jesteśmy

- Właśnie przynieśli nam jedzenie

Szczerze mówiąc nie za bardzo miałem ochotę, żeby coś zjeść, tak jak zupełnie nie wiedziałem dlaczego tutaj byliśmy. Mogliśmy przecież pojechać zupełnie w przeciwnym kierunku. W ogóle jakie to miało znaczenie?

- Co jest? Od paru dobrych minut jesteś ciągle nie obecny. Najpierw na ulicy, a teraz tutaj

- Nie wiem – dodałem krótko by nie drążyć dalej tego tematu, ale po chwili stwierdziłem zupełnie co innego niż chciałem – Myślałem. Przeszłość mnie ciągle goni. Nie chce mnie wypuścić ze swoich ohydnych zimnych szponów mroku – mówiłem lodowato. Przez małą chwile dostrzegłem w jej oczach strach, ale tak szybko jak się pojawił tak szybko on znikł.

- James – położyła delikatnie swoją prawą rękę na mojej. Jej gest lekko mnie zaszokował, ale mimo tego nic z tym nie zrobiłem. Dalej patrzyłem w jej oczy. – Widzę, że nie tylko ja musiałam rozpocząć nowy rozdział w swojej książce.

- Bethani nie to nie to samo. Zdecydowanie – spierałem się

- Nie James to ty jesteś w błędzie. Twoja podświadomość ci to mówi, ale jest zupełnie inaczej. Ty mi pomagasz i wiesz co ? – nie odpowiedziałem wiedziałem, że nie czeka na moją odpowiedz – Też ci pomogę. Razem przejdziemy przez czarne wrota.

Uśmiechnąłem się mimowolnie. Znamy się dosłownie dwa dni, a ona powoduje u mnie nie znane mi dotychczas uczucia, które jeszcze nigdy nie doświadczyłem w swoim życiu.

- Czarne wrota? Bethani chyba coś jest w twoich frytkach

- Skąd ta pewność ? Może to w tym mięsie ? – dostałem od niej paroma frytkami po twarzy

- Nie ładnie… Przez ciebie kelnerki mają więcej do sprzątania

- Pfff.. – prychnęła niczym się nie przejmując 

___________________________________________________________

Zupełnie nie wiem czy podoba wam się ten rozdział dla mnie jest naprawdę taki sobie i mogłam napisać coś o wiele lepszego a wy co myślicie ?

Z wszystkie błędy przepraszam nie zdążyłam sprawdzić wszystkiego dobrze

Do następnej soboty xx

Rozdział 4

Siedziałem wygodnie na aksamitnej kanapie w rogu swojego ulubionego baru, do którego  przychodziłem, gdy byłem młodszy. Razem z przyjaciółmi często i gęsto zaglądaliśmy tu w celu świętowania dobrych rzeczy. Nasza niezmiernie ważna tradycja. Upiłem malutki łyk swojej czarnej kawy czekając na nią. Zupełnie nie wiedziałem co o tej dziewczynie myśleć. Praktycznie jej nie znałem, ale wiedziałem, że potrzebuje mojej pomocy, której tak bardzo chciałem jej dać. Moja dusza jest napełniona od niedawna nowymi uczynkami nie to co dawniej. Dziwne, że nawet nie znam jej imienia a chce podać jej swoją dłoń. Może dlatego, żeby odkupić swoje winy pomagając komuś ? Możliwe, że tak właśnie jest.

- Hej – usłyszałem delikatny cichy głosik brunetki

- Witaj. – uśmiechnąłem się lekko zachęcając tym ją - Siadaj – wskazałem na kanapę po drugiej stronię stolika. Nie chciałem, żeby czuła się niezręcznie kiedy będzie siedziała zbyt blisko mnie – Miło, że jednak przyszłaś i nie zrobiłaś żadnego głupstwa. – umilkłem, lecz pokrótce dodałem - Nie zrobiłaś prawda?

- Nie.. jeszcze nie – wygodnie usadowiła się na siedzeniu, ale ja wiedziałem, że czuje się tutaj zupełnie nie na miejscu

- Jak to jeszcze ?! – wykrzyczałem to może zbyt głośno, bo para która siedziała dwa stoliki od nas dziwnie się popatrzyli, a ona sama wzdrygnęła się na moje słowa tym samym szybko je analizując.

- Uspokój się. – warknęła - Chciałam to zrobić już wiele razy, ale jakaś pieprzona opaczność stoi przede mną i mnie tutaj trzyma przy życiu. Zupełnie nie wiem dlaczego kara mnie. – w tej chwili pomyślałem, że jest zbyt zdesperowana. Zupełnie nie wiedziałem co powiedzieć w tej chwili choć zawsze miałem w zanadrzu jakieś teksty, które ratowały mnie z opałów, ale nie tym razem było zupełnie inaczej. Zostałem na lodzie. Po chwili dodała - przypomniałam sobie, że mam twój numer w torepcę, i że miałam zadzwonić jeśli będę chciała z tobą porozmawiać.

- Co chciałaś zrobić ? – chwyciłem jej rękę, ale zaraz ją zabrała

- To przez mojego chłopaka.. – cicho zaczęła – byłego chłopaka – szybko dodała – on.. zresztą dlaczego ja mam ci się zwierzać ?

- Bo mogę ci pomóc, a wygadanie się czasem jest najlepszym lekarstwem na wszystko

Chwile milczała. Cisza, która nam towarzyszyła wcale mi nie przeszkadzała przeciwnie cieszyłem się, że jest. Bałem się.

- Zanim do ciebie napisałam chciałam zrobić pewną głupią rzecz – chciałem zadać jej pytanie, ale uznałem, że lepiej w tej sytuacji będzie nie zadawać zbędnych pytań – Chciałam się zabić i żyć w końcu gdzie indziej bardziej szczęśliwiej. To nie jest pierwszy raz kiedy chce to zrobić. Moje życie jest zupełnym przeciwieństwem do twojego – milczała, a ja nic nie mówiłem. Zatkało mnie. – Mój chłopak wczorajszego wieczoru na tej imprezie zabrał mnie na tyły baru, gdzie tam stał jego samochód – po jej policzkach pociekły pierwsze łzy. Chciałem je otrzeć, ale wiedziałem, że to będzie niestosowne – chciał mnie zgwałcić. Mój własny chłopak, którego znałam i kochałam chciał mi zrobić takie świństwo. Wiem, że był pod wpływem alkoholu, ale to zupełnie go od tego nie usprawiedliwia. Zerwałam z nim tego samego dnia, a on.. on mnie jeszcze uderzył w policzek – w tedy zobaczyłem na jej policzku jednego, ale za to wielkiego siniaka. Rozpłakała się.

Co za bydlak bije swoją dziewczynę i do tego chce ją zgwałcić.. przecież to jest chore. Wiedziałem jak jest teraz jej ciężko. Przesunąłem się do niej bliżej by móc ją przytulić. Bałem się, że mnie odrzuci. Miała prawo po tym co się stało, ale jednak z niewiadomych przyczyn odwzajemniła ten gest. Byłem szokowany. Teraz potrzebuje czyjegoś wsparcia, a ja jej pomogę. Muszę to zrobić.

- Spokojnie mała. Jestem tutaj. – potarłem jej plecy. Jeszcze bardziej jęknęła– choć – wstałem i podałem jej prawą rękę

- Gdzie ?

- Nadszedł czas by pójść dalej – uśmiechnąłem się w jej stronę ocierając łzy, które wciąż spływały po jej zimnych pliczkach.

Zostawiłem parę pieniędzy na stolę do zapłaty za moją kawę i wyszliśmy  tylnimi drzwiami na tył budynku. Znowu ogarną mnie lęk, że dziewczyna mi nie zaufa.

- Czemu mnie tutaj przyprowadziłeś ? – zapytała drżącym głosem

- To jest bardzo złe miejsce, które kojarzy ci się z tym co się stało – wskazałem na praktycznie pusty parking. Tylko dwa jepy stały. –prawda ? – nie czekałem na jej odpowiedz tylko kontynuowałem – Chce, żebyś zamknęła w swoim życiu jeden rozdział otwierając następny lepszy.

- Jaką mam gwarancję na to, że będzie ono lepsze ?

- Nie masz – podeszłem do niej bliżej by móc dokładnie zanalizować jej rysy twarzy -ale gdy nie spróbujesz nie przekonasz się, że jest on lepsze czy też gorsze

- Wiec jak chcesz to uczynić ? – zapytała po chwili namysłu

- To proste – uśmiechnąłem się i podeszłemu do niej bliżej – Hej jestem James – podałem jej dłoń

- Bethany – odwzajemniła gest – To jest twój nowy początek ? – dodała 

- Oczywiście, że tak przynajmniej wiem jak mam cię zapisać w kontakcie – puściłem do niej oczko – Teraz twoja skrzynka będzie przepełniona od nachalnego gościa

- Jesteś nienormalny !

- Nie ty jedna mi to mówisz i pewnie nie ostatnia – zaśmiałem się

Miło widzieć było ją tak szczęśliwą i uśmiechniętą.

________________________________________________________

Hej hej.. przepraszam ze w sobotę nie dodałam rozdziału, ale źle się czułam jednak nie nawidzę chorować zdecydowanie.Mam nadzieje ze ten wam się spodoba :) 

Do zobaczenia w następną sobotę.. 

Rozdział 3

Pół roku wcześniej

Huk strzał wywoła u mnie kolejną fale wstrząsu. Natychmiast zakryłem swoje uszy zimnymi racami powodując jeszcze większy wstrząs swojego cała. Nastała całkowita cisza, ale nie na długo.  Rozbieg się kolejny strzał, a za nim następny i następny. Mój umysł był tak wystraszony, że zgubiłem rachubę przy piątym huku. To miejsce zdecydowanie nie należało do moich ulubionych, ale wciąż wierzyłem, że to uwolni moją duszę od problemów, które borykałem się przez ostatnie dwa lata. Miało mi pomóc i jednocześnie nauczyć posłuszeństwa nad samym sobą. Nie wierzyłem tylko jednego, że sam się tu zaciągnąłem – wojsko.

Musiałem wstać, ale jak mogłem to uczynić gdy cały się telepałem ? Poligon szkoleniowy był podobno bezpiecznym miejscem, ale nie dla mnie. Wstałem mimowolnie i małymi kroczkami podążałem do podestu, który zwolnił się chwile przed tym jak blond chłopak, umięśniony i zdecydowanie pewny siebie wystrzelał całą amunicje z karabinu maszynowego. Myślałem w tej chwili od dwóch rzeczach. Pierwsza nie zemdleć na szkoleniu i w drodze do podestu. Druga mam odkupić swoje błędy dlatego jestem tu gdzie jestem i gówno mnie obchodzi, że moje cało mówi mi zupełnie co innego. Muszę się z tym pogodzić. Gdy dotarłem na miejsce wziąłem pistolet i momentalnie zaczęły trząść mi się ręce, a miałem jeszcze przeładować amunicję  nie mówiąc już o strzelaniu do gumowej kukły która stała jakieś 4 metry ode mnie . Huk po mojej lewej stronie wywołany przez chłopaka w moim wieku, który zdecydowanie się nie wahał ani trochę nie spowodowało to u mnie odważności w tym co mam zaraz zrobić. Przeładowałem pistolet i zacząłem się przygotowywać. Przed oczami zobaczyłem białe kropki, a moje uczy zaraz nie przepuszczały żadnego dźwięku powodując jeszcze większy stres i zawroty głowy.  Upadłem, a może tylko mi się to wydawało ? Czułem czyjąś rękę pod swoimi plecami. Krzyknąłem, ale nie jestem zupełnie pewien czy to był błagalny krzyk, który miał spowodować zabranie mnie z tego pieprzonego poligonu, czy krzyk, który miał uświadomić im, że wszystko gra i się pozbieram. Zdecydowanie nie wiedziałem co się teraz dzieje…zemdlałem.

Teraz

- James, James.. hello Ziemia do Pana Jamesa… ej obsrałeś mi buty.. serio ? James ! – usłyszałem czyjeś zbyt głośny krzyk, który spowodował momentalnie ból głowy

- Zamknij się Jai ! Głowa mi pęka w szwach

- Kurwa było tyle nie pić wczoraj – siadł na kanapę i założył nogi w krzyż na stolik do kawy

- Pieprz się kochany – pociągnąłem koniuszki swoich włosów.

- Z tobą ? – zaśmiał się, a ja zmierzyłem go od góry do dołu dając mu do zrozumienia, że wcale mnie to nie śmieszy – Co z tobą stary? Od dobrych dwudziestu minut jesteś nie obecny i cholernie wkurzony. Okres masz czy co ?

- Przewodnik duchowy wszystkich postaci się znalazł czy co ? – weschnełem – Wciąż zadręczam się myślami..

- Cholera to było rok temu, a policja umorzyła śledztwo pół roku temu ty też powinieneś dać sobie już z tym spokój

- Wiem, ale nie mogę. Zaciągnąłem się do tego wojska z tego powodu miedzi innymi, a jak jest naprawdę ? Nic nie pomaga jestem tym samym zimnym draniem co wcześniej ! – wstałem – Nic mi nie pomoże. – kopnąłem ciemny skórzany fotel. To była najbliższa i praktycznie niezniszczalna rzecz do chwili kiedy nie odpadł z niego nóżka – Jeszcze ten jebany fotel.. – kopnąłem drugi raz, ale tym razem jeszcze mocniej – Myślałem że..

Szydercza przeszłość dawała mi znać zbyt często. Czułem przerażający ból w okolicach mojego serca. Co jeszcze muszę zrobić, żeby czuć się dobrze i jednocześnie szczęśliwie bez zupełnie żadnych zmartwień? Wiedziałem, tak strasznie wiedziałem, że nic nie mogę zrobić, bo to dalej będzie mnie prześladowało, ale dlaczego szukałem rozwiązania, gdy w ogóle go nie było ? Co było nie tak ze mną? Mówi się, żeby nie patrzeć w przeszłość, bo tam już się było i wszystko się widziało, ale to nie prawda, ponieważ zawsze ono będzie nas śledzić i powodować, żebyśmy wracali i wracali. To prawa można zamknąć się w szklanej kuli, ale co to da ? Naprawdę nic.

- James nie możesz cofnąć już tego, możesz jedynie sprawić, aby kolejne były pełne szczęścia.. nie dołuj się już. Bądź dużym chłopczykiem

Może Jai ma racje, może to wszystko moja wina bo ciągle w kółko rozmyślam o tym? Popełniłem błąd, z którym prędzej czy później muszę się pogodzić.

Obaj staliśmy naprzeciwko siebie w całkowitej ciszy dopóki tej chwili nie przerwał dźwięk mojej komórki, który sygnalizował nową wiadomość. Popatrzyłem na chłopaka pytająco i  wyciągnąłem telefon z kieszeni spodni. Odblokowałem, a na ekranie widniał napis Nieznany.

„Miałam napisać jeśli będzie coś nie tak i będę potrzebowała czyjeś pomocy… teraz właśnie potrzebuje takiej osoby”

Wiedziałem kto to. Myślałem o niej dużo wczorajszego wieczoru pomimo iż w moim organizmie było zbyt dużo alkoholu, może to dzięki niemu. Była niezwykłą osóbką, która ciągle powracała do mojej głowy krzycząc, że jeszcze tutaj wróci. Wracała. Po wczorajszym incydencje w łazience dałem jej swój numer mówiąc, że kiedy będzie źle może do mnie napisać. Z początku nie chciała go wziąć co też uważałem za stosowne. Po długiej namowie, wzięła, a ja czułem, że kiedyś będę mógł jej pomóc.

Nie czekając długo odpisałem.

„Nie wiem jak masz na imię.. czy chcesz się gdzieś spotkać ?”          

Z imieniem to był zupełny pretekst, żeby spowodować u niej, że jestem godny zaufania i może mi powiedzieć wszystko to co chciała zdradzić. Czasem wygadanie się do zupełnie nie znanej osoby jest naprawdę dobrą obciąć.

„Zapomniałam, że zupełnie przecież mnie nie znasz. Jak ktoś taki może mnie zrozumieć jeśli mnie nie zna ?”

Popatrzyłem na chłopaka, który ciągle mnie się przyglądał z pytającą twarzą. Wiedziałem, że jak skończę pisać wypyta mnie o wszystkie szczegóły, ale cóż miałem zupełnie inne plany niż on. Znowu usiadłem i odpisałem.

„Musimy się znać, żeby chwilę porozmawiać?”

Uśmiechnąłem się, bo to znaczyło tylko jedno jest ostrożna, ale też zupełnie zdesperowaną osobą, która potrzebowała mojej pomocy. Odpisała bardzo szybko.

„Pewnie, że tak!”

„To czemu do mnie napisałaś ?”

„Przepraszam nie wiem co mam ze sobą zrobić! Mam  czasem bardzo głupie myśli..muszę.. muszę chyba naprawdę z kimś porozmawiać i z zupełnie niewiadomych mi przyczyn pomyślałam o tobie. Nawet nie wiedząc jak masz na imię.. to strasznie głupie, że pomyślałam o tym.”

- Jai. Muszę wyjść mam ważną sprawę do załatwienia na mieście – wstałem i wziąłem swoją kurtę z wieszaka

- Ale..

- Naszą rozmowę musimy oddłużyć na późnej.. Jai to naprawdę ważne potem ci wszystko wyjaśnię

Zamknąłem za sobą szybko drzwi i napisałem do dziewczyny najszybciej jak potrafiłem, a to nie było takie trudne.

„Spotkajmy się w barze w którym wczoraj byłaś”

__________________________________________________

Zdecydowanie nie wstawianie rozdziału prawie 2 tygodnie jest czymś głupim gdy ma się napisane parę... tak tak hahah ale jednak stwierdziłam, że będę wstawiać rozdziały co tydzień w soboty, bo mam napisane parę a nie chce, żeby się zmarnowały czy coś...

Wiec co soboty będą nowe rozdziały.

Dziękuje za pod ostatnim rozdziałem za 2 komentarze to naprawdę dla mnie dużo znaczy... love you !

Do następnej soboty kochani xx

Rozdział 2

W Komecie było głośno o wiele za głośno. W pierwszej chwili, gdy weszliśmy z chłopakami w tłum tańczących ludzi, myślałem, że oszaleje. Stopniowo jednak moje uszy zaczęły się przyzwyczajać do hałasu. Przecież nie co dziennie człowiek zmaga się z hukiem wywołanym od pistoletu czy nawet granatu to głośny dźwięk muzyki nie mógł spowodować tego czegoś.

- Jak myślicie zajmiemy ten stolik ? – krzykną do nas Daniel pokazując wolną ręka na stolik w rogu baru. Miejsce było idealnie odosobnione, które pozwalało normalnie bez wzajemnego krzyczenia na siebie, żeby coś powiedzieć 

- Tak to będzie odpowiednie miejsce – odparłem krótko

- To wy idźcie zająć nam miejsca, a ja przyniosę jakieś piwa – mrugną do nas Luke swoim lewym okiem, a my powędrowaliśmy do wcześniej ustalonego miejsca.

- Więc James jeszcze żyjesz, więc nie było tak źle jak cały czas myślimy – zaśmiał się Beau z swojego taniego i w cale nie śmiesznego żartu, który nikogo nie śmieszył oprócz niego. Cóż Beau lubił żartować, ale czasem jego żarty zdecydowanie nie były na miejscu. Pojawiały się znikąd to też znikały szybko jak się pojawiały. Pamiętam sytuację tuż przed pójściem do wojska, kiedy razem z chłopakami poszliśmy do baru, żeby pożegnać mnie. Beau był już lekko wstawiony, wiec swój jakże śmieszny żart powiedział ochroniarzowi, który stał przy bramkach. Mogę tylko powiedzieć, że nie mamy już wstępu tam, a Beau trzy dni leżał w szpitalu za powiedzenie, że jego cycki wyglądają jak u hipopotama. Zdecydowanie dalej śmiejemy się z tego i wypominamy tą chwile chłopakowi. 

- Wiesz zależy jaką masz misie – wzruszyłem ramionami – Po odebranie jeńców, kontrolowania miasta czy odbierania swoich z rąk terrorystów. – mruknąłem bez większego wysiłku.

- Ale macie jakieś odpoczynki ?

- Oczywiście, że mamy – wziąłem łyk piwa, które Luke postawił na naszym stoliku -  Przez większość czasu jest nudno, przynajmniej kiedy jesteśmy w bazie. Gimnastykujemy się, koszykówka, biegi, podnoszenie ciężarów i tak dalej. Czasem mamy ćwiczenia z rozkładania broni. Robimy cokolwiek by się nie zanudzić. Nawet czytamy książki lub oglądamy filmy na starym telewizorze. – wziąłem kolejny łyk – Można by powiedzieć, że to małe wakacje. – zaśmiałem się -  A u was chłopaki coś się zmieniło czy nadal jest wszystko po staremu?

- Beau ma dziewczynę ! – krzyną najmłodszy z bliźniaków

- Nie gadaj ?

Beau z naszej paczki jest najstarszy, ale najgłupszy z nas wszystkich to też zdziwiłem się że znalazł swoją drugą połowę. Mała cząstka mnie zazdrościła mu, że ma kogoś na kim może zawsze polegać. Wojsko na ogół nie idzie dobrze w parze ze związkami.

- Dobra skoczcie już z tym. Choć James trochę się zabawić – prosił Jai

- Nie mam ochoty. Zabierz Daniela.

- Ty zawsze nie chcesz. Patrz na te laski. Po prostu trochę się zabawmy. Jak zadawanych czasów.

Pokręciłem głową, myśląc, że wole być sam, niż zmienić się w faceta jakim kiedyś byłem.

Od czasu, kiedy weszliśmy całą naszą grupką na parkiet czułem się nie na miejscu. Miałem wrażenie, że wszyscy się na mnie gapią, choć dobrze wiedziałem, że to nie prawda. Nie pewnie kołysałem biodrami i przystępując z nogi na nogę. Sam nawet nie wiedząc czego się obawiałem. Po upływie długich piętnastu minutach oznajmiłem, że idę do toalety, bo zaczęło być mi strasznie duszno co też było wymówką.

Ponowienie przedarłem się przez tłum tańczących ludzi ubranych rozmaicie. Jedni wyzywająco – jedna laska zgarnęła mnie i zaczęła niestosownie się o mnie ocierać. Nie powiem chyba mi się podobało, ale gdyby nie fakt, że w tej chwili pragnąłem chwili spokoju nie wiem co by dalej się wydarzyło. Alkohol robił swoje. Drudzy na luzie, a trzeci normalnie zwyczajnie. Gdy dotarłem na chłodny korytarz ruszyłem w stronę toalety publicznej dla wszystkich by tam zaczerpnąć swobodną ciszę, gdyż nawet tutaj ludzie dość głośno hałasowali.

W łazience spojrzałem w swoje odbicie w lustrze stwierdzając, że na twarzy jestem cały czarowny. Procenty dawały już o sobie znać mieszając się z gorącem. Odkręciłem zimną wodę, nabierając trochę na ręce i chlapiąc się nią. Usłyszałem jakiś szmer. Zakręciłem kran. Ktoś szlochał. Zapukałem w jedną z środkowych kabin spycialnię sprawdzając czy oby na pewno ktoś tam się znajduje. Może jedynie się przesłyszałem ?

- Zostaw mnie kimkolwiek jesteś – usłyszałem cichy delikatny kobiecy głos

- Wyjdź – odparłem krótko, a po chwili dodałem – Możesz ze mną porozmawiać. Wiem, że mnie nie znasz dość dobrze, ale rozmowa pomaga – poprosiłem

- Jaką mam pewność, że nikomu nic nie wygadasz ?

- To proste zaufaj mi

Naglę kabina się otworzyła, a z niej wyłoniła się brunetka z brązowymi oczami ubrana w jasną sukienkę, która opinała jej talie i białym sweterku. Wychodząc rzuciła mi się na ramiona bardziej płakając. Byłem zaskoczony nagłym obrotem sprawy, ale przytulałem ją najmocniej jak potrafiłem wiedząc, że teraz jest to jej potrzebne zaś ona wtuliła się w moją pierś jeszcze mocniej. Nie przejmowałem się faktem, że zaraz moja prawa strona koszuli będzie cała mokra od łez.

- Ej mała przestań płakać – potarłem jej plecy – Będzie okej

- Czemu, życie za każdym razem kiedy wyczuwa, że jestem już szczęśliwa zaczyna kopać mnie po dupie ? – zajęczała

- Nie wiem. Spójrz na mnie – odepchnąłem ją troszkę od siebie tak by mogła spojrzeć mi w oczy. Nie zrobiła tego. Wstydziła się – Spójrz… Proszę –zrobiła to bardzo nie śmiałe, a ja otarłem jej wilgotne policzki od nadmiaru spływających łez – Jeśli szczęście jeszcze nie zapukało do twoich drzwi wiec, że jest one bardzo duże i idzie naprawdę małymi kroczkami niosąc je na swoich barkach byś ty była szczęśliwa. 

______________________________________________

Dosyć późno wstawiam rozdział, ale jeszcze jest sobota :D

Trzeci rozdział też planuje dodać w sobotę 

Mam nadzieje, że rozdział wam się podoba miło by było jeśli były by jakieś pod spodem komentarze

PS. Rozdział nie sprawdziłam wiec przepraszam za jakiekolwiek błędy poprawie w chwili wolnej 

Rozdział 1

„W jednym z mieszkań przy ulicy Błękitnej około północy wybuch pożar.

Pożar wybuchł w jednym z mieszkań budynku wielorodzinnego. Przyczyny nie są jeszcze nam znane, ale postaramy się szybko je znaleźć. Mieszkanie było całe zadymione jak i stało w dużych płomieniach i już się nie nadaje do powtórnego użytku.  Jak nam wiadomo w budynku znajdowały się cztery osoby, w tym dwie osoby ocalałaby...”

Zgniotłem kawałek szarego papieru gazety codziennej przypominając sobie dzień, w którym wyrwałem zaraz po przeczytaniu artykułu. Włożyłem go do wewnętrznej strony swojego munduru. Trzymałem go z niewiadomych przyczyn. Inni w jednostce posiadali zdjęcia swoich dziewczyn, żon, dzieci czy rodziców, a u mnie ten jeden bezwartościowy papierek.

Spojrzałem przez małe okienko samolotu widząc drugi identyczny samolot, którym teraz podróżowałem. Ogarnęło mnie poczucie wolności. Jak to jest być wolnym ? Szybować pośród chmur nie przejmując się, że ktoś cię złapie? Tutaj na górze pewnie nie ma zmartwień jak na dole. Zamknąłem oczy i założyłem słuchawki na uszy. Nic nie mogłem przecież więcej zrobić. Zanurzyłem się w swojej muzyce i swoich myślach. Pogłośniłem ją. Nie słyszałem już ludzi, którzy ciągle narzekali na nie wygodne siedzenia czy o beznadziejnym jedzeniu, które serwowali nam. Znów wszystko pięknie razem współgrało, uzupełniając się wzajemnie dopóki nie usłyszałem głośne pikanie. Domyślałem się co to znaczy. Jesteśmy blisko i za parę sekund będziemy lądować. Powinienem teraz Wziąć swoje dwie czarne torby czekając na sygnał opuszczenia pokładu, ale nie chciałem tego robić. Chciałem jedynie zostać tu na górze bez problemów.

Wychodzą uśmiechnąłem się mimowolnie do samego siebie ciesząc się, że dostałem przepustkę na dwa tygodnie i odwiedzę miejsca, w których już dawno nie byłem.  Na lotnisku stały rodziny wyczekujące na swoich synów, mężów czy dziewczyny na chłopaków. Rozejrzałem się, ale nikt na mnie nie czekał – jak co przyjazd. Widząc szczęście innych, aż zakuło mnie coś w sercu i musiałem jak najszybciej opuścić to miejsce.

Dotarcie do domu nie zajęło mi nawet 10 minut, gdyż taksówkarz jechał na skróty bocznymi uliczkami omijając całe miasto i korki. Plus mieszkałem dość blisko lotniska. Pamiętam jak pierwszy raz spędziłem noc w tym mieszkaniu szalejąc tym, że tak głośno muszą chodzić dzisiejsze samoloty – z czasem jednak się przyzwyczaiłem. Wysiadając z auta kierowca - starszy pan około pięćdziesiątki – życzył mi udanej kolejnej misi i, żebym znowu wrócił cały i żywy do domu. Podziękowałem mu dając zapłatę za przywiezienie i dość duży napiwek.

Wchodząc do swojego pustego mieszkania poczułem kolejny ukucie w sercu. Nikt na mnie nie czeka z powitaniem lub jakoś dobrze przyrządzoną kolacją. Zostawiając swoje bagaże przed przedpokojem, zaglądając w głąb domu stukając o panele swoimi militarami *, rozglądając się po całym pomieszczeniu czy oby na pewno nic się nie zmieniło. Tak jak myślałem zupełnie nic się nie zmieniło każda rzecz spoczywała na swoim wcześniej ustalonym miejscu. Jedynie przybyło dużo kurzu. Wchodząc do kuchni ogarnęło mnie kolejne ukucie. Od razu przed moimi oczami pojawiła się scena jak mama często i gęsto wyganiała mnie z kuchni razem z młodszą siostrą, bo przeszkadzaliśmy jej w gotowaniu. Uwielbiałem jej kuchnię, a jeszcze bardziej brakowało mi tego co było kiedyś i co już nie wróci. Wyciągając szklankę z kredensu i nalewając sobie do niej zimą wodę prosto z kranu i łykając ją zachłannie.

Przekraczając próg salonu rozbrzmiał się po pustym mieszkaniu dźwięk dzwonka. Zaskoczony tym, że ktoś może mnie dziś odwiedzić podeszłe do drzwi frontowych i nawet nie patrząc przez wizier otworzyłem je. Na zewnątrz stał brunet z brązowymi oczami niszy ode mnie o parę centymetrów. Ubrany w czarne spodnie i szarą bluzę gdzie jej kaptur spoczywał na jego głowie.

- Siemanko stary brachu – na samo wejście zaskoczył mnie przytulając po męsku klepiąc mnie po plecach – Czemu nie zadzwoniłeś i nie poinformowałeś mnie, że przyleciałeś wcześniej niż to było przewidziane ?

- Wejdź Jai – wskazałem ręką do środka – Sorry, za mały bałagan, ale dopiero co wróciłem i nie zdążyłem ogarnąć samego siebie – wskazałem na swój mundur

Jai jest moim dobrym kumplem, któremu można zaufać bez wielkiego problemu, że komuś coś wygada. Był moim bratem. Nie prawdziwym, ale bratem, którego szanowałem.

- Jak się dowiedziałeś, że wcześnie wróciłem ?

- Jak już wiesz lubię czasem przychodzić wcześnie, ale nie tak wcześnie jak przyleciałeś, a że jeszcze ludzie w mundurach wojskowych byli na lotnisku pomyślałem, że ty już jesteś w domu, wiec postanowiłem, że przyjadę do ciebie. Oto cała historia. – usiedliśmy w salonie na kanapie.

- Napijesz się czegoś ? – zaproponowałem

- Z wielką chęcią – uśmiechną się

- Jak tam u was ? – zapytałem wychodząc z salonu

- Dobrze tyle się zmieniło przez pół roku ze sobie nie wyobrażasz

- Jai – przyłożyłem rękę do ust – wiadomo już co wynikło ze sprawą tego domu ?

- Nie… wiesz dobrze, że policja postanowiła zawiesić tą sprawę już rok temu

- Wiem, ale jednak… myślałem, że.. nie ważne

Widząc moje minę i to, że jestem przytłoczony chłopak wstał i żywiono powiedział

- Zrobimy tak. Ty idziesz na górę wziąć szybko prysznic, a ja w tym czasie zadzwonię do reszty chłopaków, żebyśmy się spotkali w barze. Już dawno cię widzieliśmy wszyscy, a ty na pewno masz nam dużo do opowiedzenia z resztą jak my wszyscy. To jak ?

Długo zastanawiałem się nad odpowiedzią. Co miałem do stracenia. Siedzenie przed telewizorem z puszką piwa zamknięty w czterech ścianach i rozmyślając o przeszłości? Pod długim karceniu się zgodziłem się.

* to rodzaj butów wojskowych 

______________________________________________

Mam nadzieje, że pierwszy rozdział wam się podobał choć w małym stopniu.

Jeśli przeczytałeś proszę o jakiś mały komentarz wystarczy mi nawet głupie "fajne" To naprawdę mnie zmotywuje :) 

Następny rozdział w sobotę.

Prolog

Wspomnienia są mętne, przytłoczone grubą warstwą grubej mgły. Pomieszane. Zawsze ta sama sypialnia, nie pościelone duże łóżko, smród papierosów i woni alkoholu.

Nie robił mi na początku żadnej krzywdy. Tak mi się w tedy zdawało - ale zawsze coś na duszy zostawało. Kiedy skoczył powiedział, że to nasz mały sekret, który nie mogę wyjawić nikomu pod żadnym pozorem. Gdybym to zrobiła, mogłyby się wydarzyć coś strasznego, a tego chciałam uniknąć.

Marzyłam tylko, żeby wszystko jak najszybciej się skończyło… po południu, kiedy rodzicielka wróciła z nocnej zmiany postanowiłam wszystko jest powiedzieć. Zdawało mi się, że wszystko. Pewna cząstka mnie nadal się bała jego. Nie była gotowa.

Bardzo się rozzłościła. Jestem tobą młoda damo rozczarowana. Jak możesz wymyślać te obrzydliwe historie? Jesteś złą dziewczyną ! Czy chcesz zniszczyć naszą kochaną rodzinę? Nigdy nie zapomnę tych słów wypowiedzianych z jej popękanych ust przez wiatr, który szalał na zewnątrz.

Pewnego dnia znowu zawołał mnie do sypialni, ale nie przyszłam. Zawołał mnie ponowienie, ale nie poszłam. Siedziałam na krześle przy stolę w kuchni. Wytrzeszczonymi brązowymi oczami wpatrywałam się w drzwi.

Przyszedł do mnie i zaciągną do sypialni. Po raz pierwszy próbowałam stawiać opór. Próbowałam go kopać chudymi nogami, bić pięściami. Był wciekły. Bił mnie mocno, a jednocześnie gwałcił.

Zbuntowałam się. Już nigdy nie będzie tak jak przedtem. On też o tym wiedział. Kiedy matka wróciła do domu i zobaczyła w jakim jestem stanie jedynie spojrzałam na nią z zapłakanymi oczami z nadzieją, że teraz spyta o co chodzi i mi uwierzy w moje słowa wypowiedziane do niej wcześniej. Odwróciła się w przeciwną stronę. Powiedziała jedynie coś o kolacji czy czymś co trzeba zrobić jeszcze w domu.

Zawiodłam się, a moje życie lęgło w gruzach.

_________________________________

Witam. Mam nadzieje, że to opowiadanie wam się w jakiś sposób spodoba, a prolog was do tego zachęcił ( nie umiem pisać prologów, wiec wybaczcie). Wiec dłużej nie przedłużając o to zwiastun za który dziękuje kochanei @nialleryx ‏również mam nadzieje ze wam się spodoba tak jak mi i was zachęci bardziej :)

Do następnego. 

Ps: Mam nadzieję, że nie będzie tak beznadziejne i będzie choć dwóch czytelników xD

Informacja

Planowana premiera One Moment The War 13 sierpień
Mam nadzieje, że plorog was zachęci do dalszego czytania :)
Opowiadanie to też będzie na moim koncie wattpad jeśli to wam ułatwi czytanie podam wam linka